مفهوم NEET مدت زیادی نیست که در بسیاری از کشورها به‌عنوان شاخص کلیدی برای ارزیابی سیاست‌های آموزشی، مهارتی و اشتغال نوجوانان و جوانان به کار می‌رود. ایران نیز از کشورهایی نیست که به این شاخص نیاز نداشته باشد. امروز با توجه به تعاریف وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و سازمان بین‌المللی کار می‌توان NEET را به‌عنوان جوانان 15 تا 29 ساله تعریف کرد که در چهار هفتۀ منتهی به آمارگیری مشغول تحصیل، مهارت‌آموزی یا کار نیستند. البته باید توجه داشته باشیم که NEET با «بیکاری» متفاوت است. اختلاف این دو در این است که زنان خانه‌دار، سربازان، معلولان و کسانی که از خانوادۀ خود مراقبت می‎کنند جزو NEET به شمار می‌روند؛ اما ممکن است در زمرۀ بیکاران محسوب نشوند.
طی دو دهۀ گذشته، تحقیقات وسیعی در رابطه با NEET و بیکاری جوانان در جهان صورت گرفته است. این تحقیقات به بسیاری از جنبه‌های این گروه پرداخته‌اند؛ اما در ایران تحقیقات چندانی در این خصوص انجام نشده است؛ حتی برای معادل‌سازی اصطلاح NEET، از واژه‌های چون بی‌شغل، بی آموزش و بی‌مهارت و حتی علاف استفاده کرده‌اند که هیچ‌کدام بار معنایی NEET را نمی‌رسانند. به‌علاوه، برخی از تحقیقاتی که در ایران به بیکاری جوانان پرداخته‌اند، غالباً مشکل را از بخش تقاضای کار دانسته‌اند؛ درحالی‌که بر اساس نتایج بیشتر تحقیقات خارجی، بخش عمده‌ای از مشکل بیکاری جوانان ترک تحصیل‌کرده از سمت عرضۀ کار است.

پرداختن به مفهوم شاخص NEET از جهات علمی و کاربردی می‌تواند تأثیرات مثبتی در شناخت جوانان بیکار در ایران داشته باشد و در روند شناسایی عوامل بیکاری و رفع آن نقش مؤثری در جامعه ایفا کند.

امروزه شاخص NEET از شاخص‌های اصلی در ادبیات بازار کار محسوب می‌شود. به‌طوری‌که بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته جهت شناسایی وضعیت جوانان بیکار، فارغ‌التحصیل و فاقد مهارت از شاخص NEET بهره می‌برند تا درنهایت با آمار دقیق به‌دست‌آمده، سیاست‌های رفاهی خاصی برای این گروه از جوانان در نظر بگیرند؛ اما در سیاست‌گذاری‌های اجتماعی و اقتصادی ایران توجه چندانی به آن نشده است. درنتیجه، نمی‌توان به شناسایی دقیق وضعیت NEET ها دست‌یافت و بر اساس آن برنامه‌ریزی‌های لازم جهت رفع این مشکل را اتخاذ کرد.