اندیشه آینده | شماره دوم

ذیل مدخل «داو» در دهخدا تک‌بیتی از یک شاعر کم‌آوازه اما خوش‌ذوق به نام ظهوری وجود دارد که حسب قرائن باید همان ظهوری ترشیزی، شاعر اهل تبریز باشد. سروده است که:

پادشاهانه کرده‌ایم قمار
داو اول خزانه باخته‌ایم

پادشاهانه باختن درنظر ظهوری نشانی از مناعت‌طبع و گشاده‌دستی و نمادی از بذل و بخشش بی‌حساب بوده اما نیک که بنگریم، هر قماری، چه یک پول سیاه و چه باختن تمام جهان و دارایی، پادشاهانه باختن است. چه کسی است که نتواند تایید کند که کسی که برای هر یک ریال از پولی که به‌دست می‌آورد، به سختی زحمت می‌کشد، زمانی که آن را به باد فنای قمار می‌دهد، پادشاهانه نباخته است؟

یا آن کسی که اندوختۀ سالیان جوانی و رنج سال‌های میان‌سالی و پس‌انداز پایان عمرش را به ثانیه‌ای به پای هیچ می‌گذارد، پادشاهانه نمی‌بازد؟

کدام وجدان منصفی می‌تواند داستان مردان و زنان، حتی سخت‌کوشی را بشنود که اعتماد دیگران به خودشان را چنین به قمار بگذارند و پادشاهانه در داو اول نبازند؟

داستان این شمارۀ اندیشۀ آینده، داستان همین مردان و زنان است. مردان و زنانی که به قول مولانا چون که به قمار آمدند، کیسۀ پرزر بردند. با کیسه‌هایی پر از اعتماد، تشخص، رنج و آرزو اما با انبانی خالی و سرافکنده از باخت‌هایی مکرر، که البته خاصیت قمار است، بازگشتند.