• قمار از چه زمانی وارد ورزش شده و چگونه شدت گرفته است؟ اصلا آیا زمانی که شما بازی می‌کردید، شرط‌بندی وجود داشت؟

در زمان ما، قبل از این‌که حتی به باشگاه بیاییم و حرفه‌ای بازی کنیم، در محلات شرط‌بندی وجود داشت. در محلات، دو تیم گاهی اوقات شرطی بازی می‌کردند. در فوتبال می‌گفتند شرطی و در والیبال می‌گفتند تیغی. این کلمه بین والیبالیست‌ها عرف بود و خیلی آن را به‌کار می‌بردند. حتی والیبالیست‌هایی که عضو تیم ملی هم بودند، سه نفری راه می‌افتادند و محله به محله می‌گشتند تا رقیب پیدا کنند. یک داور انتخاب می‌کردند، پولی وسط می‌گذاشتند و آن را به داور می‌دادند. تیم برنده تمام پول را برمی‌داشت و به جیب می‌زد. در فوتبال نیز همین‌طور بود. یادم می‌آید نفری 2 ریال می‌گذاشتند و هفت به هفت بازی می‌کردند. یعنی سهم هر تیم می‌شد 14 ریال که به داور می‌دادند تا نگه دارد. بازی‌ها تایم خاصی نداشت؛ چون داور ساعت نداشت. اکثر اوقات بازی‌ها سه گله بود. یعنی هر تیمی سه گل می‌زد برنده می‌شد و 28 ریال را تصاحب می‌کرد. گاهی این دیدارها بیشتر از دو ساعت طول می‌کشید و عرق همه را درمی‌آورد. این‌ها برای زمانی است که امثال ما در محلات دنبال توپ می‌دویدیم و هنوز وارد باشگاه نشده بودیم.

• زمانی که وارد باشگاه شدید و قانون در مسابقات وجود داشت، چه اتفاقاتی را دیدید؟ آیا باز هم خبری از شرط‌بندی و قمار بود؟

  من در باشگاه‌های کانون جوانان، شعاع، برق، پیکان و پرسپولیس بازی کردم. آن زمان بازی‌ها در ورزشگاه امجدیه برگزار می‌شد. هنوز هم مسابقات تبدیل به جام تخت جمشید نشده بود. وقتی وارد امجدیه می‌شدیم، گوشۀ جنوب غرب ورزشگاه متعلق به تماشاگران استقلال بود. بخشی از سکوهای غرب و بخشی از سکوهای شرق هم مال هواداران شاهین بود. نقطۀ شمالی ورزشگاه که به آن می‌گفتند پشت ساعت، تماشاگرانی می‌نشستند که به آن‌ها تماشاچی‌های شرط‌بند می‌گفتند. آن‌جا می‌نشستند و شرط‌بندی می‌کردند. خیلی از بازیکنان آن دوره هراس داشتند که سمت آن‌ها بروند، چون حرف و حدیث برای‌شان پیش می‌آمد. اتفاقا آن‌ها هم علاقه‌ای نشان نمی‌دادند که با بازیکنان دمخور شوند.