• شواهد تجربی نشان می‎دهدکه در جمعیت‌های روستایی و کم‌برخوردار کشور احتمال اینکه افراد در وضعیت NEET قرار بگیرند، بیشتر است. آیا می‌توانیم بین این سه محور، یعنی «اشتغال»، «آموزش و مهارت» و «اقتصاد روستایی» پیوند برقرار کنیم؟ به ‌عبارت ‌دیگر اساسا این پیش‌فرض درست است؟

در گفتمان توسعه و پیشرفت امروزی دو نوع سرمایۀ مادی و غیرمادی وجود دارد به عنوان مثال از زمین، خانه، اتومبیل و مانند آن می‌‌توان به عنوان سرمایۀ مادی و از شغل، آموزش، مهارت، مدیریت، دانستن مدیریت و فضیلت می‌‌توان به عنوان سرمایه‌‌های غیرمادی یاد کرد. درواقع سرمایۀ مادی نوعی سرمایۀ اقتصادی و سرمایۀ غیرمادی نوعی سرمایۀ اجتماعی و انسانی است. آموزش، توانایی و ظرفیت انجام و پیش‌‌برد یک کار، جزو سرمایه‌های انسانی است. Social Ability یعنی توانایی ورود در انجمن‌ها، توانایی مبادله کردن، توانایی گفت‌وگو برای پیش‌‌برد مبادله‌های اقتصادی و اجتماعی، توانایی مذاکره کردن که اینها جزو سرمایه‌های اجتماعی محسوب می‌شوند. پس این نوع دوم سرمایه، امروز در توسعه خیلی مهم شده است. گروه NEET گروهی هستند که اغلب از سرمایۀ نوع دوم برخوردار نیستند و به عبارتی از سرمایه‌های غیرمادی و معنوی محروم مانده‌‌اند.

به دو شکل می‌توانیم گروه NEET را بررسی کنیم. در نگاه اول آنان افرادی غیر بهره‌ور در اقتصاد و بی‌دغدغه هستند که دخلشان توسط پدر، مادر یا فرد دیگری، تأمین می‌‌شود و دغدغۀ درس‌ خواندن، کار، تلاش و… را ندارند. این یک شیوۀ نگاه‌ کردن است. نگاه دیگر به گروه NEET این است که این افراد را در دستۀ محرومان قرار دهیم چون از آموزش، شغل، مهارت، کارورزی که جزو نیازهای اولیه بازار کار و نیازهای اولیۀ توسعۀ اجتماعی به شمار می‌روند؛ محروم هستند. با این نگاه می‌توانیم به فضا و جایی که در آن زندگی می‌کنند هم توجه کنیم.