علی، جوان 18 ساله‌ای است که بی‌پرده و جزئی به سوالاتمان پاسخ داد. علی به عشق فوتبال درس را رها کرد اما اختلاف او با پدرش اجازه نداد که همان فوتبال را به عنوان علاقه‌اش ادامه دهد. از آن زمان، درس را رها کرده، شغل خاصی ندارد و تنها علاقه‌اش بازی فوتبال است. عموم وقتش را در کافه، قهوه‌خانه و زمین فوتبال می‌گذراند و پدرش را نیز پرداخت‌کننده بخش مهمی از هزینه‌های  این تفریحاتش معرفی می‌کند. فوتبال چنان در ذهن او بدل به بت‌واره‌ای شده است که اسطورۀ زندگی‌اش نیز یک فوتبالیست است. چندان از زندگی دو سه سال اخیرش پشیمان نیست. می‌گوید بالاخره لذت برده است و این لذت را نمی‌توانست در چهل‌سالگی ببرد. اما مایه‌ای از ناراحتی نیز دارد که تنها یک اشاره به آن کافی بود تا اعتراف کند که احساس بی‌خاصیت بودن می‌کند. آنچه روایت کردیم، بخشی از نگاه‌های یکی از صدهاهزار جوان جامعۀ ماست که شاید ما آنها را بیکار و علاف (NEET) بخوانیم اما در این مصاحبه این جوان به عنوان نماینده‌ای از این قشر صحبت‌های جالب توجه‌ای داشته و گوشه‌ای از زاویۀ دید و هوشیاری خود و هم‌فکرانش نسبت به جامعه را به رخ کشیده است.

• علی آقا شما چند سال داری؟

 ۱۸ سال دارم.

• چرا به خواندن درس علاقه‌ای نداشتی و یا نداری؟

 نگاه من به درس به شکلی بود که فکر می‌کردم کاری هست که باید انجام دهم تا به هدف فردی خودم دست پیدا کنم. چون هدف‌های فردی‌ام برایم مهم بودند.