«مفهوم‌سازی» از پدیده‌های اجتماعی فراگیر، بستر و زمینه سیاستگذاری‌های توسعه است. با این حال بسیاری از پدیده‌ها وجود دارند که در عین فراگیری در تمامی کشورها، مفهوم‌سازی یکسانی برای آن‌ها در نظر گرفته نشده است. از این رو نسبت به شرایط و اقلیم هر کشور تعریف متناسبی برای آن اتخاذ می‌شود. به عبارتی این پدیده‌ها در افق آمایشی مورد واکاوی قرار می‌گیرند. مفهوم NEET شامل این تعریف می‌شود؛ چرا که با وجود قبول تعریف «جوانان بیکاری که نه شغل دارند، نه مهارت و نه به دنبال تحصیل می‌روند» باز هم در کشورهای مختلف از نظر رده سنی برای چنین تعریف و مفهوم‌سازی عمومی، اتفاق نظر یکسانی در بین سیاستگذاران وجود ندارد.

 با این همه مفهوم NEET در تمامی کشورها – به جز در نظر گرفتن رده سنی 8 تا 29 سال که متغیر است – گروهی از جوانان و نوجوانان را تصویر می‌کند که در فضای رهاشدگی، طرد‌شدگی و بی تفاوتی قرار گرفته‌اند؛ از این جهت که تمنای کار، تحصیل و مهارت‌آموزی در آنها دیده نمی‌شود. بدیهی است که وجود این پدیده در جوامع، زنگ خطری برای دولت‌ها به حساب می‌آید که اگر زمینۀ پویایی برای NEETها فراهم نشود آن‌ها می‌توانند برای دولت‌ها دردسر ساز شوند و حتی زمینه‌ساز آشوب‌های اجتماعی باشند.

 در بررسی این پدیده گاه دولت به عنوان کانون سیاستگذاری و مداخله‌گری عمومی موظف شناخته می‌شود که در روند برنامه‌های توسعه باید اصولی را مدنظر قرار دهد که تعداد این جوانان بیکارکمتر شود. اما به راستی دولت در جامعۀ ما نیز مسئول سیاستگذاری برای کاهش و از بین رفتن این پدیده است؟ به باور دیگر آیا کم کاری دولت در عرصه‌های سیاستی و سیاستگذاری و اجرای نامناسب قواعد باعث افزایش پدیده NEET در جامعه ما شده یا عوامل دیگری نیز در این مساله دخیل هستند؟