• آن‌گونه که شاهد بودیم سریال «بازی مرکب» به طرز عجیبی مورد استقبال قرار گرفت و قرائت‌هایی غیرروشی نیز از آن صورت گرفت. اگر موافق باشید به عنوان گام ابتدایی این مسئله را از چارچوب نظری بازشناسی کنیم.

قبلش بیایید یک بار بازی مرکب را باهم مرور کنیم. این بازی موقعیتی را نشان می‌دهد که به افراد بازنده‌ای که احتمالا زندگی‌شان را از دست داده‌اند و قرار است بمیرند یا زندگی بی‌معنی و در تعقیب و گریزی داشته باشند، پیشنهاد می‌شود بر سر همین وضعیت‌شان قمار کنند؛ یعنی این وضعیت بد را به یک شانس تبدیل کنند، برای این‌که یا یک ثروت خوب به‌دست بیاورند یا بمیرند. در وضعیتی که برخی آدم‌ها تلاش می‌کنند دزدی کنند، در زندگی مدام قمارهای کوچک کنند، سر دیگران کلاه بگذارند و برای همۀ این کارها احتمال دستگیرشدن، کشته‌شدن در تعقیب و گریز پلیس بودن وجود دارد، فقط کمی سطح خطر بالا می‌آید و قمار شکل می‌گیرد.

منطق قمار همین است؛ این‌که آدم‌ها ثروتی را که دارند وسط می‌گذارند و روی آن قمار می‌کنند. قمارباز داستایوفسکی را ببینید، آن‌جا از حقارت طمع و آدم‌هایی که طمع‌شان اندک است گفته می‌شود. در بازی مرکب تا جایی طمع‌ها برجسته می‌شود که آدم‌ها بر سر جان خودشان قمار می‌کنند. بنابراین بخشی از ماجرا به منطق قمار برمی‌گردد؛ بدون منطق قمار نمی‌شود بازی مرکب را فهمید.

موضوع دومی که مطرح است این است که اصولا در قمار چنان‌چه کار منطقی پیش برود و آدم‌ها تقلب نکنند و نتوانند دست طرف مقابل را بخوانند، پای احتمال وسط می‌آید. در بازی مرکب هم می‌بینید آن‌جا که آدم‌ها محاسبه می‌کنند و اطلاعات قبلی‌شان در بازی موثر می‌شود، آن تاثیر را از بین می‌برند. به‌عنوان مثال، در فصل هفتم که بازی پنجم است یعنی بازی پل یا پله‌های شیشه‌ای، وقتی بازیکنی متوجه می‌شود که شیشۀ سکوریت (شیشۀ مقاوم) با شیشۀ معمولی چه تفاوتی دارد، نور را از بین می‌برند که باز هم آدم‌ها در بی‌اطلاعی تصمیم بگیرند. منطق قمار همین است. در قمارخانه‌ها هم اگر افراد محاسبات پیچیده داشته باشند یا بتوانند حدس بزنند، جلوی فعالیت‌شان گرفته می‌شود. بنابراین هرچه بازی شانسی‌تر، منطق قمار بالاتر.