قریب به اکثر جوانان تصور می‌کنند که شیوۀ زندگی منحصربه‌فردی دارند و قریب به اکثر عمومیت جامعه بر این باورند که هر نسل از جوانان با دورۀ قبلی خود متفاوت‌اند؛ اما نکتۀ پنهان این است که نسل جدید بخش اعظمی از خصوصیات اخلاقی و رفتاری‌اش را از پیشینیان وام‌دار است.

نسل جوان ایرانی کنونی، فرزندان کسانی هستند، به‌دنیاآمده در شرایطی که جامعه یک‌مرتبه دچار تحولی عمیق از منظر فرهنگی شد. انقلاب ایران درست در زمانی شکل گرفت که ایدئولوژی مخالفت در جوانان بیدار شده بود. این میراث جهانی در ایران شکل متفاوتی گرفت. درست مانند هر انقلابی، سطح طبقاتی کشور به‌یک‌باره دستخوش تغییر شد، اما مضاف بر آن، مملکت بیش‌ازپیش در کلاف پیچیدۀ فرهنگ مختلطش پیچیده شد؛ ملتی که از دوران سربسته و نسبتاً به دور از مدرنیتۀ قاجار به‌یک‌بارگی وارد دوران پهلوی مدرن و آزادی‌های نسبتاً مدنی شده بود.

این نسل فرزندان انقلاب هستند، فرزندانی سرخوش، رها و فارغ از تلاطم جهان و رؤیاهاي پدرانشان. ایشان رؤیاها، ترس‌ها و وهم‌هاي ما را تجربه می‌کنند و نگران نیستند چه كه بترسند. پرسال‌ترینشان هفده سال دارد و با همین اندک بهار، سیگار و علف و کوکائین را تجربه کرده و بر بدنش -اگر اثرات چاقو و زخم‌های خودآزاری را فراموش کنیم- نقش‌مایه‌هایي حك كرده است. عناوینی که برای دو نسل پیشین نشانۀ بزه بود برای اینان عادی و نشانۀ کول‌بودن است.

 این نسل تکه‌‌شیشه‌هایی‌ هستند که ترک‌هایش از سال‌های پیش خورده بود؛ چراکه آن‌ها از نوع دیگری هستند، فتنه‌جویان چپ و راست نیستند، جانشینان شصت‌و‌هشتی‌ها نیستند که همواره مخالف چیزی بودند و هیچ‌گاه موافق چیزی نبودند اما همچنین از آن آدم‌های نیکویی هم نیستند که با جیغ و فریاد‌های ترس‌آلود و زنجیرهای نور می‌خواستند جنگ را تکفیر کنند! نه! نسل جوان دهۀ 90 (میلادی) تافتۀ جدابافته‌ای است، همانند موسیقی‌اش که برای شما شنوندگان عزیز احتمالاً انکره‌الاصواتی است گوش‌آزار. این نسل جوان که دیوانه‌وار به خود و این سرسام علاقه‌مند است، می‌خواهد وجودش را از این سرسام سرشار کند و مسحوری را تجربه کند.