محمد دانشجوی فرهیخته‌ای بود که گفت‌وگو با او سرخوشانه و کاملاً تعاملی شکل گرفت. هنوز هم به‌رغم گذشت چندین سال از اعتیادش به قمار، از لحن و صدایش می‌شد میل نهفته به قمار را حس کرد. نشانه‌اش هم این‌که بی‌تعارف و کاملاً جدی در پاسخ به سؤالی که از او پرسیدم: آیا پشیمانی، گفت: «اصلاً!» محمد کاملاً میل به قمار، بورس یا بازار ارزهای دیجیتال را از یک سنخ می‌داند و علت آن هم به نظر او نا‌به‌سامانی وضع اقتصادی است. گفت‌وگو با او از آن جهت که نه پشیمان است، نه اصلا خود را ناآگاه می‌داند، جالب‌توجه است. علاوه‌بر آن که تقریباً از نظر سال شروع شرط‌بندی، یعنی مدت‌ها پیش از آن‌که بسیاری حتی نام این سایت‌ها را شنیده باشند، نیز جالب‌توجه بود.

با هم بیشتر آشنا بشویم.

محمد هستم، ارشد فلسفه غرب و 32 ساله.

تجربۀ قمار‌کردن برای شما به چه زمانی برمی‌گردد؟

بحث قمار مربوط به زمان جاهلی بود، یعنی زمانی که من مدرک فوق‌لیسانسم را گرفته بودم. توی خوابگاه بچه‌ها در مورد این سایت‌ها صحبت می‌کردند و من هم آلوده شدم.

یعنی چه سالی؟

سال 92 که 24 ساله بودم.

چقدر زود! از آن زمان سایت‌های BET وجود داشتند؟

بله. اما به هیچ وجه گسترده نبودند. طوری که باید یک نفر، که به این حیطه آشنایی داشت، کار را به شما معرفی می‌کرد. یک سایت کاملاً حرفه‌ای بود. یعنی حتی فوتبال بنگلادش را هم پوشش می‌داد. همه‌چیز به همین شکل بود. آن‌جا از بازی ورق گرفته تا مسابقات اسب‌سواری انگلیس وجود داشت.

البته شرط‌بندی آن‌قدرها فراگیر نشده بود. به این شکل نبود که وارد سایتی شوید و تبلیغش را ببینید یا در فضای عمومی آدم‌ها در مورد این‌که چیزی به اسم شرط‌بندی آنلاین وجود دارد، صحبت کنند. یعنی اصلاً در فضای عمومی لفظی به عنوان سایت شرط‌بندی وجود نداشت.

بعد از این‌که ارشد را گرفتی به سراغ بت رفتی؟

بله، تقریباً به‌طور گسسته دو سال ادامه دادم. از سال 92 تا 94. این کار به نوعی اعتیاد برای من تبدیل شده بود که بعداً در مورد نوع اعتیادش هم توضیح خواهم داد.