یکی از مهمترین مفاهیمی که در علوم اجتماعی مطرح می‌شود NEET است؛ این مفهوم به‌عنوان یکی از شاخص‌های بررسی وضعیت جوانان خارج از اشتغال، تحصیل و یا مهارت‌آموزی بوده که چندان در بین آکادمسین‌های ایرانی شناخته شده نیست. این مفهوم که چند دهه است در ادبیات کشورهای پیشرفته راه‌یافته، هنوز در ایران موردتوجه قرار نگرفته است. این واژه برای اولین بار در سال 1999 در بریتانیا برای «جوانان خارج از اشتغال، تحصیل یا مهارت‌آموزی» به کار رفت و به جوانانی اشاره داشت که ترک تحصیل زودهنگام داشته و دنبال مهارت‌آموزی نیز نمی‌رفتند، درنتیجه شاغل هم نبودند (Rusell et al.2011). در ایران نیز در برخی از ترجمه‌ها برای این مفهوم از کلماتی مانند بی‌شام (بی شغل، بی‌آموزش و بی‌مهارت) یا نشا (نه شغل نه آموزش) استفاده می‌کنند. ازآنجایی‌که این مفهوم به‌صورت رسمی توسط نهادهای مربوطه موردبررسی قرار نمی‌گیرد، اطلاعات مشخصی هم از جوانان NEET ایرانی در دست نیست.

شاید بتوان یکی از مهمترین دلایل عدم توجه دانشگاهیان به NEET در ایران را همپوشانی این مفهوم با برخی مفاهیم دیگر نظیر بیکاری دانست. اگرچه بیکاری یکی از مولفه‌های NEET شدن در جامعه می‌باشد اما این به تنهایی کافی نیست؛ به این معنا که NEET اعم از بیکاری است. از دیگر موارد مربوط به عدم توجه نظام آموزشی به این مفهوم، گرفتاری علوم اجتماعی در دام پوزیتیویسم بوده که چندان توانایی بررسی مفاهیم علوم اجتماعی را ندارد. از سوی دیگر از آنجایی که نظام آموزشی و دانشگاهی در ایران خود به عنوان یکی از مولفه‌های تولید کنندۀ NEET در ایران عمل کرده است، در نتیجه بررسی این مفهوم شاید به نوعی خودزنی برای دانشگاه تلقی شود.