مقدمه

کمتر افرادی نام NEET را شنیده‌اند؛ ضریب یا همان شاخصه‌ای از گروه جمعیتی که بیکار است و تحصیل یا حرفه‌ای نمی‌آموزد. درک این مسئله از آنجا اهمیت داشته که آنان در نداشتن حرفه و علم، توأمان بدون شغل هم هستند. این گروه در تعاریف ارائه‌شده با افرادی چون «نیروی آماده‌به‌کار» تفاوت‌های ریشه‌ای دارند. نیرویی که حرفه یا علمی را آموخته اما امروز منتظر بنگاه‌های کاریابی یا درگیر قوانین دولتی شده‌اند؛ آنان هدف داشته اما در مسیر رسیدن به اهدافشان شکست خورده‌اند.

اما گروه مدنظر ما در حال بیکاری، تمایلی به تن‌دادن به آموزش‌های تحصیلی یا حرفه‌ای نیز ندارند؛ شاید کارت دانشجویی داشته باشند اما دانشجو نیستند، می‌آیند و می‌روند. سرنوشتی گنگ و آینده‌ای فراموش‌شده دارند. طبق گزارش‌های سازمان بین‌المللی کار، جوانان جزو اولین کسانی هستند که شغل خود را از دست می‌دهند و همچنین جزو آخرین افرادی هستند که شغلی را به دست می‌آورند؛ که این امر ناشی از عوامل بسیاری ازجمله ازدست‌دادن فرصت‌های شغلی جهت بازآموزی، کمبود تجربه و مهارت و غیره است. مرکز آمار و اطلاعات راهبردی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، نتیجۀ ارزیابی شاخص NEET را منتشر کرده است. نرخ NEET برای جوانان ۲۴-۱۵ سال، طی سال‌های ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۷ از ثبات نسبی برخوردار بوده و نوسان شدیدی ندارد، به‌طوری‌که نرخ مذکور در سال ۱۳۹۳ حدود ۳۱.۶ درصد بوده که در سال ۱۳۹۷ به ۲۹.۷ درصد کاهش یافته است. در گزارش زیر بنا داریم تا ابتدا نسبت این موج جمعیتی را یک فکری سنجیده، سپس با درک مسائل روز جامعۀ ایران، در برابر یک نمونۀ عینی آن نشسته و در خصوص امروز آنان صحبت کنیم.