*موضوع بحث ما حیات شهر در شب است که وجوه مختلفی دارد و یکی از وجوه این حیات، اقتصاد شبانه در شهر است. قبلاً در جای دیگری به‌اقتضای موضوع فرموده بودید که شهر محل صورت‌بندی سه نزاع است؛ نزاع میان سرمایه‌داران با مغازه‌داران، مغازه‌داران با دست‌فروشان و دست‌فروشان با نهادهای رسمی. سؤال نخست این است که آیا ما می‌توانیم این نزاع را علاوه‌بر فضا به زمان هم تعمیم دهیم؟ به این معنا که هرقدر زور سرمایه بیشتر و گسترده‌تر می‌شود، زمانی که می‌تواند به‌صورت عادلانه برای فروش کالا بین مغازه‌داران و دست‌فروشان توزیع شود، به‌صورتی غیرعادلانه تقسیم می‌شود. به دلیل این نزاع، دست‌فروشان به‌اجبار به ساعت‌های حاشیه‌تری مانند غروب آفتاب و شب روی می‌آورند تا نزاعشان با مغازه‌داران و شهرداری کمتر شود.

این نزاع چندگانه است و این حرف هم حرف من نیست، حرف لوفور است. بحث بر سر نزاع‌های مختلف است، میان پیاده و سواره، میان شهر به‌منزلۀ نماد قدرت و شهر به‌منزلۀ محل زندگی و بین شهر به‌عنوان محل کار و محل انکشاف سرمایه. برای مثال، شما می‌توانید یک میدان بسازید که مثل شهیاد نماد قدرت باشد (به‌عمد اسم اولش را می‌گویم که روشن باشد همچون نمادی از قدرت بود)و هم‌زمان می‌توانید میدانی بسازید که آدم‌ها در آن رفت‌وآمد کنند، برای استراحت یا موسیقی گوش‌دادن و تفریح باشد. این تضادها در شهر متعددند و بسیاری از تناقضات اجتماعی را هم به‌نحوی بازتاب می‌دهند؛ برای مثال، شهر می‌تواند تناقضات جنسیتی را هم با تقسیم شهر به محلۀ امن و ناامن بازتاب دهد؛ چون وقتی به امنیت محله‌ای اهمیت داده نشود، زنان و کودکان به‌صورت غیرمستقیم از آن محله بیرون می‌روند. بنابراین، توجه به این چند تناقض در شهر مهم است.

در این نکته که می‌فرمایید مرجع این تناقضات، فضاست، تردیدی نیست؛ دقیقاً به همین خاطر است که واژۀ فضای شهری را به‌کار می‌بریم و پرسش آن است، این مسائل چگونه در فضای شهر تبلور پیدا می‌کند؟ حال پرسش شما این است، آیا می‌توانیم این تناقضات را به بُعد زمان هم تعمیم بدهیم؟ بله، قطعاً می‌توانیم، ولی مسئله اینجاست که با این تعمیم می‌خواهیم به چه نتیجه‌ای برسیم. اگر به‌طور مشخص در مورد شهر در شب صحبت می‌کنیم، خودبه‌خود زمان در مسئلۀ ما مستتر است. ما می‌خواهیم مسئلۀ شبانه‌ای را حل کنیم، اما از چه بابی؟ باید نقطۀ عزیمتمان را مشخص کنیم.